Boek: Ik, Maria Magdalena
In elk boek dat je schrijft, ontwikkel je in jezelf waarover je schrijft. Lang was voor mij niet duidelijk wat mijn leerproces tijdens dit boek was. Pas in de laatste maanden kreeg ik er bewustzijn op.
Het ging om overgave. Overgave aan het vrouwelijke. Mijn god, wat heb ik me verzet om me over te geven aan het vrouwelijke. Wat heb ik Michelle radeloos gemaakt door niet te luisteren, me te verzetten en koppig te zijn. In mij zat de echo van al die inquisiteurs, vrouwenonderdrukkers en kerkvaders die eeuwen de stem van het vrouwelijke verbannen hadden.
Hoezeer ik ook het vrouwelijke gedurende mijn hele leven op een voetstuk zette, tijdens het schrijven van dit boek kwam ik erachter dat ook ik bang was voor het vrouwelijke. Dat ook ik weigerde het serieus te nemen wanneer het erop aankwam, het probeerde het zwijgen op te leggen. Dat ook ik het probeerde te hanteren en in te perken tot een manier en proportie die ik aankon. Dat ik met mijn mannelijke dominantie dacht het beter te weten en wat ik wilde wet was.
Op den duur gaf Michelle het op om met me te discussiëren.
‘Don’t shoot the messenger,’ zei ze en liet me alleen met het geworstel.
Ik was boos en opstandig en zij trok zich terug in haar eigen wereld, omdat ze uitgeput was van het strijden met me.
Ik moest mijn mannelijke wil buigen tijdens dit schrijfproces. In tegenstelling tot mijn andere boeken werd dit boek steeds dunner. Tienduizenden woorden heb ik uit dit manuscript geschrapt, omdat Michelle ze niet vond resoneren. Ik was boos, gekrenkt, gekwetst in mijn mannelijke ego en schrijverschap.
Ook Michelle heeft zich vaak willen distantiëren van dit boek. Zich terugtrekken. Me het alleen maar verder laten uitzoeken. Maar iedere keer opnieuw werd ze geroepen. Niet door mij. Maar door Maria Magdalena. Een dwingende roep dat ze, ondanks mijn onuitstaanbaarheid, mij moest blijven begeleiden bij dit proces.
Michelle kende wel de gave van de overgave. Zij verzette zich niet. Ook al wilde haar ego anders. Ze zette zelfs haar eigen boek in de vrieskast om mij tot de laatste letter te begeleiden. Ze deed het niet voor mij. Maar om Maria Magdalena te eren.
Dit boek heeft veel gekost. Het mannelijke in mij heeft een vurige strijd geleverd met het vrouwelijke in haar. Ik heb het geschreven, maar haar ziel heeft me de weg gewezen.
Ik wou dat ik kon schrijven dat het boek me ten diepste veranderd heeft. Dat ik nu een man ben die zich vanuit zijn mannelijke kracht kan overgeven aan de vrouwelijke wijsheid. Maar ik weet dat ik hardleers ben. Ik zal mezelf niet op mijn borst kloppen. Hoogstens heb ik bewustzijn gekregen op het oude, ingebakken patroon van mannelijke dominantie in mezelf. Ik erken het.
Wie is Geert Kimpen?
Ik ben Geert. En ik heb mijn uiterste best gedaan om het mij gegeven talent in te zetten om het vrouwelijke te eren. Om Maria Magdalena een stem te geven. Haar verhaal zo goed mogelijk op te schrijven. Mijn ego verzette zich, maar mijn ziel was wijzer.
Het is mijn schuldbekentenis voor alle onrecht dat ik zelf, en met mij miljoenen mannen in de loop der geschiedenis, vrouwen heb aangedaan. En dat spijt me tot in het diepst van mijn man-zijn. Wij mannen dragen niet alleen de collectieve verantwoordelijkheid hiervoor, maar het zit ook in onszelf. Hoe vrouwvriendelijk we ook van onszelf denken dat we zijn. Er is nog veel werk te doen.
Wil je nu al het boek lezen? Je kunt hem bestellen op www.geertkimpen.com/bestellen.html